Η χώρα χρειάζονταν μια προοδευτική διακυβέρνηση για να προωθήσει βαθιές αλλά δίκαιες μεταρρυθμίσεις.
Έπρεπε να τελειώσουμε και με το παλιό πολιτικό σύστημα και με τις άδικες και αποτυχημένες πολιτικές που οδήγησαν στην κρίση και στη χρεοκοπία της χώρας αλλά και με τις πολιτικές που ακολούθησαν - που αντί να αντιμετωπίσουν την κρίση, τελικά την επέκτειναν.
Δεν αντιμετωπίζεις όμως τις παθογένειες της χώρας με συνθήματα και ιδεοληψίες. Η ευθύνη της αριστεράς - ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία η κοινωνία ανέθεσε την υπόθεση της αλλαγής είναι μεγάλη, για την πορεία ευτελισμού της. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επεξεργάστηκε ένα σχέδιο μετάβασης που θα συσπείρωνε κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις σε μεταρρυθμίσεις και βαθιές αλλαγές που χρειάζεται η χώρα.
Επένδυσε σε έναν εύκολο λαϊκισμό, σε ανόητα συνθήματα (οι αγορές θα χορεύουν στον ρυθμό που θα τους παίζουμε, η συμφωνία θα υπογραφεί και θα είναι μεσημέρι) και ψεύτικες υποσχέσεις.
Αντί να κινητοποιήσει την κοινωνία για δίκαιες και ισορροπημένες αλλαγές στην οικονομία και στο παραγωγικό μοντέλο, στο κοινωνικό πρότυπο, αντί να επανασυμφιλιώσει την κοινωνία με το δημόσιο συμφέρον, να επικεντρώσει στην απασχόληση και στην εξάλειψη της φτώχειας, αντί να φέρει στο προσκήνιο νέες και καινοτόμες ιδέες, υποσχέθηκε στην πράξη την επιστροφή σε ένα χρεοκοπημένο πλέον σύστημα.
Αλλά αυτό το παλιό μοντέλο (που ταυτίζεται εν πολλοίς με το όνειρο του διορισμού στο κράτος, την αύξηση των εισοδημάτων ανεξαρτήτως της κατάστασης της οικονομίας, την διαγραφή όλων των υποχρεώσεων λόγω τσαμπουκά που θα δείξουμε στις διαπραγματεύσεις, την διαρκή χρηματοδότηση χωρίς να αντιμετωπίσουμε κανένα από τα λάθη μας κα) δεν μπορεί να συντηρηθεί. Ούτε η λιτότητα ούτε η βαριά φορολογία (με δίκαιη κατανομή βαρών ή όχι) δεν είναι δυνατόν να αναστηλώσουν ένα σύστημα που γκρεμίστηκε γιατί είχε θεμελιωθεί πάνω στην άμμο.
Τελικά το όνειρο της αλλαγής κατέληξε να είναι εφιάλτης, να ζούμε - και να συνηθίσουμε μάλιστα -σε αδιανόητες για ευρωπαϊκή χώρα καταστάσεις. Γιατί η εναλλακτική στην κοινωνική κρίση, δεν μπορεί να είναι αυτό που ζούμε σήμερα.
Το γεγονός ότι ο Τσίπρας αποφάσισε μια επιστροφή στον ρεαλισμό όταν συνειδητοποίησε ότι αν συνέχιζε την πορεία των ψευδαισθήσεων θα έρχονταν η απόλυτη καταστροφή, η άτακτη χρεοκοπία της χώρας, την οποία όμως χρησιμοποιούσε μέχρι τότε ως απειλή, είναι στα υπέρ του αλλά δεν τον απαλλάσσει από τις ευθύνες τους. Αν είχε - έστω και έτσι - να προτείνει ένα νέο σχέδιο θα μπορούσαμε να του συγχωρήσουμε όσα απαράδεκτα έγιναν όλο το προηγούμενο διάστημα.
Το πιο απογοητευτικό είναι ότι ακόμα και μετά από την απότομη προσγείωση, φαίνεται να μην υπάρχει κάποιο σχέδιο για την οικονομία και την απασχόληση, έστω και στο περιθώριο μιας κακής συμφωνία. Μιας κακής συμφωνίας στην οποία όμως συνέβαλε με τις αλλοπρόσαλλες τακτικές της η κυβέρνηση επί 6 μήνες. Μια συμφωνία που προετοίμασαν μάλιστα Γάλλοι σύμβουλοι της κυβέρνησης για να είμαστε ξεκάθαροι. Μια συμφωνία που είναι χειρότερη από προηγούμενα σχέδια, ακόμα και από το σχέδιο Γιουνγκέρ που απορρίφθηκε. Ναι, η συμφωνία - η κακή συμφωνία - ήταν η μόνη λύση, γιατί όλες οι άλλες επιλογές θα ήταν καταστροφικές. Η κυβέρνηση μπορούσε όμως να είχε ακολουθήσει άλλη στρατηγική, είχαμε καταθέσει εξάλλου ως ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ προτάσεις.
Έστω και μετά την κακή συμφωνία δεν φαίνεται να υπάρχει ένα σχέδιο για να γίνουν μεταρρυθμίσεις που θα αντικαταστήσουν επώδυνα κι άδικα μέτρα. Ακόμα και η προετοιμασία για να αξιοποιηθούν αποτελεσματικά οι εναπομείναντες πόροι του ΕΣΠΑ 2007-2013 και να ξεκινήσει η υλοποίηση του ΣΕΣ (Νέο ΕΣΠΑ) 2014-2020 έχει τιναχθεί στον αέρα. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να μείνει ημιτελή πολλά έργα, να χαθούν 2 δις τουλάχιστον και να πρέπει να επιστραφούν χρήματα αφού πολλά έργα δεν θα προλάβουν -υπό τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί - να ολοκληρωθούν και να παραληφθούν. Πότε θα υπάρξει προετοιμασία για να χρησιμοποιηθούν αποτελεσματικά κι όχι να σπαταληθούν πόροι από τολεγόμενο πακέτο Γιουνγκέρ; Πώς να μιλήσουμε, κάτω από αυτές τις συνθήκες, για προγραμματισμό ενός νέου οικονομικού μοντέλου ή για εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης (μέσω ΕΤΕπ, οικο-funds κα).
Πώς μπορεί να βγούμε, όμως, από την κρίση αν δεν δημιουργηθεί ένα γόνιμο περιβάλλον για χιλιάδες μικρές καινοτόμες επενδύσεις σε τοπικό επίπεδο από ΜΜΕπιχ και μορφές κοινωνικών επιχειρήσεων; Ποιος όμως μπορεί να πιστέψει ότι αυτά που ζούμε διαμορφώνουν γόνιμες συνθήκες για κάτι τέτοιο;
Φαίνεται ότι θα έχουμε κι άλλη μια "έκπληξη" έτσι για να μην πλήττουμε. Όλα δείχνουν ότι πάμε σε νέες εκλογές, ίσως 14 Σεπτέμβρη ή κάπου εκεί κοντά.
Αλλά και αν δεν πάμε σε εκλογές, ποιο είναι το μέλλον της χώρας όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα το πολιτικό σκηνικό; Απουσιάζει ο στοιχειώδης διάλογος για ένα νέο πολιτικό και κοινωνικό συμβόλαιο, για ένα ευρύτερα συμφωνημένο σχέδιο οικονομικών, κοινωνικών και οικολογικών μεταρρυθμίσεων που να είναι "ιδιοκτησία" της ελληνικής κοινωνίας. Πώς να γίνουν σημαντικές αλλαγές χωρίς τη συμμετοχή της κοινωνίας;
Καταντήσαμε μάλιστα να έχουμε σήμερα μια από τις χειρότερες κυβερνήσεις με απαράδεκτους ή έστω απροετοίμαστους (για να είμαστε ευγενικοί) υπουργούς που καλούνται όμως να προωθήσουν αλλαγές σε κρίσιμους τομείς της πολιτικής, κοινωνικής, παραγωγικής και οικολογικής ζωής: Χαϊκάλης για την κοινωνική ασφάλιση, Καμμένος αρχιστράτηγος ακόμα και για τις δασικές πυρκαγιές (μήπως το επίθετο του ...βάζει τις φωτιές), Βερναδάκης για τη δημόσια διοίκησης, Σκουρλέτης για την ...παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, Τσιρώνης για το περιβάλλον, Τέρενς Κουίκ για τον συντονισμό της αντιμετώπισης της διαφθοράς....
Ούτε στον χειρότερο εφιάλτη μας δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι η ανάγκη για βαθιά αλλαγή της χώρας θα κατέληγε να ανταγωνίζεται το Δελφινάριο...
